Het leven zoals het is

Ik ben het hier al  gewoon. Ken hier al wat de buurt.  Dacht ik. Ben vandaag toch geschrokken.  Op een boogscheut van Kigali op 50 meter van huis echte derde wereld toestanden.  Ik had hier aan een jonge vrouw uit de buurt beloofd om haar te bezoeken toen ik haar vorige week hoogzwanger tegen kwam.ik wist dat ze in de buurt woonde. Wonen is veel gezegd.  Een lemen hut  afgewerkt met karton. Ongeveer 3 op 3. Daar leven ze met 2 volwassenen 4 kinderen. De pas geboren baby (4dagen nu) heeft nog geen naam. De reden..... nog ff wachten tot mn wat zekerder is dat het overleefd. Ik heb gezegd dat ik zeker terug kom om het jongetje zn naam te kennen. Er is geen water geen elektriciteit.  Gelukkig heeft de papa werk en vlecht de mama het haar voor een kleine bijdrage. Of er nog kinderen komen zei ze dat dat de wil van god is.Toen ik over geboorteplanning sprak waren zij en  de buurvrouwen wel geïnteresseerd maar ik hoor dat geld wel een groot probleem is en de kerk. Ik ga hier eens wat informatie halen in het ziekenhuis en met "pere jaen-pierre " eens de mama gaan bezoeken. Zien wat hij daarvan zegt!

 Wat de zieken huizen hier betreft. Er wordt in gestaan voor de medische verzorging maar voor de was en de plas moet de familie zorgen. Dat mag je echt letterlijk nemen. Ook komt de familie met eten of wordt er ter plaatste gekookt. Geen geld is hier de hoogst dringende zorg en naar huis.En de rekening volgt. 

Gelukkig hebben ze in dit gezin een ziekteverzekering.  50 euro per jaar, duur dus maar toch een geruststelling. Een ziekenhuisopname of medicatie is zo min of meer betaalbaar. 

Wil je echt snel en efficiënt geholpen worden dan word het prive. En dat is onbetaalbaar . Gelukkig hebben wij met de hulp van veel vrienden en familie jean luc kunnen laten opereren.  Hij stapt nu goed. In mei zou er nog een operatie volgen. De bouten en plaat moeten verwijderd worden.......dus je voelt me aankomen. Er volgt terug een uitnodiging voor een solidariteit etentje. 

Electriciteit word hier gekocht met een kaart. Zoals je je telefoon op laadt. Kleine beetjes per keer. Geen geld geen licht.

Nu iets anders . Morgen terug naar butare. Een koffiebranderij bezoeken en een museum.  Daarna  twee met de hand geweven tapijten in natuurlijk materiaal ophalen. Cadeau van de familie. Hoe ik die in België krijg weet ik nog niet. Maar ik heb eens horen zeggen"niets zo slim als een vrouw". Deze vrouw.:D

Kussen aan iedereen . Dikke knuffel aan wie me graag ziet...........en wie ik graag zie:)