Vrienden en verplichtingen

Gisteren een vriend van het eerste uur terug ontmoet . Iedere keer als ik naar Rwanda kom ontmoet ik hem. Ondertussen getrouwd en twee kinderen. Het leven is hier moeilijk en hij probeert een uitweg te vinden wat al even moeilijk is. Het leven is hier op 1 jaar verdubbeld. Dat hoor ik van iedereen en dat merk ik zelf ook. Wat vorig jaar nog 2000 rwf koste, kost er nu 4000 rwf. Hij wil zijn kinderen een beter leven geven en zend ze daarom naar een privé school om hen een betere start dan hemzelf te geven. Maar het is en blijft duur. Op m'n vraag waarom hij zijn kinderen niet naar een school van het gouvernement stuurt ( want alle kinderen gaan/ moeten naar school ) is het antwoord dat de leraars daar zo weinig verdienen ( om gerekend 35 euro per maand) dat die niet gemotiveerd zijn om les te geven. Resultaat.....kinderen komen na het zesde leerjaar buiten terwijl de helft z'n naam nog niet kan schrijven lezen of rekenen. Geen wonder dat ouders zich in 1000 bochten wringen om hun kinderen het beste te geven . In de namiddag wat gerust 😉omdat ik de nacht ervoor slecht had geslapen en wat gechat....ook altijd leuk om iemand te horen/ te lezen. 😊

 Hier waar ik woon wordt het bijna een jaarlijkse verplichting om het rapport van de kinderen te halen. Dit jaar was het de beurt aan Ido. En omdat ik hier alleen ben mocht /moest ik ook alleen gaan. De vrouw des huizes had andere verplichtingen. Ze wou eigenlijk gewoon wat tijd voor haar zelf na een week van hard en lang werken. Ik dus om 5.45 u op want ido moest om 6.30 vertrekken. Ik een half uurtje later. Een hele tocht want de goeie scholen liggen hier precies altijd ver van de "bewoonde " wereld. Eerst een mis van een uur en een half getrotseerd en daarna de festiviteiten.....dat was wel leuk maar het duurt lang. Van 7.30 u tot 12.00 u.🙄. Het was warm. Ik had dorst en honger en ik moest naar het toilet. Maar ik wou niet opstaan omdat ik sowieso al opval als enigste "muzungu". Na de nodige foto's ,babbeltjes met de leraar die uitstekend Frans en Engels praat een een tot volgend jaar richting naar huis.😄. Tussen een wirwar van auto's en personen als eerste ( goed van mij) een moto of beter 2 moto"s gefikst. Nog wat gezeverd over de prijs( ik wordt er goed in) 700 rwf en geen 800 rwf en dan naar huis.  Ik gaf hem 700  rwf ......en 100 rwf extra en zei dat ik blij was dat ik het bij het onderhandelen had gehaald en hij ook blij met het extra. Allebei blij...meer moet dat niet zijn.

Ik post hier bij wat foto's van een trotse "Tate" met Ido.

Fijn weekend iedereen.xxx